Άρχισε η αντίστροφη μέτρηση

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

«Ένα επαναλαμβανόμενο ψέμα, γίνεται αλήθεια.»
«Η ελευθερία στις καπιταλιστικές κοινωνίες λίγο πολύ παραμένει αυτό που ήταν στις αρχαίες Ελληνικές δημοκρατίες: Ελευθερία για ιδιοκτήτες σκλάβων.»
Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοβ (Λένιν)
Συνεχίζεται με όλο και μεγαλύτερη ένταση το πλιάτσικο που ξεκίνησε εδώ και δύο χρόνια στο εισόδημα και τα δικαιώματα των εργαζομένων από τους ξένους αλλά και ντόπιους σύγχρονους λυκανθρώπους που τρέφονται με το χρήμα, προσκυνούν το χρήμα και έχουν για θεό τους μόνο το χρήμα.

Λεηλατούν και φοβίζουν, γκρεμίζουν και εγκαταλείπουν,  όπως κάνουν όλοι οι κατακτητές όταν τα μαζεύουν και φεύγουν.

Αρπάζουν όσο μπορούν περισσότερα ικανοποιώντας έτσι την επιθυμία τους για μεγαλύτερο κέρδος και ταυτόχρονα λεηλατούν για να μην μπορούν εύκολα αυτοί που μένουν πίσω να τους κυνηγήσουν και να τους πάρουν τα κλεμμένα.

Όλα τα μέτρα που παίρνονται εδώ και δύο χρόνια από την κυβέρνηση με την πλήρη στήριξη των γνωστών « υπεύθυνα αντιπολιτευόμενων» πολιτικών κομμάτων στοχεύουν , όχι στο να σωθεί η χώρα ( την οποία κυβερνούσαν οι ίδιοι τα τελευταία 40 χρόνια), αλλά στο να διευκολύνουν την κλοπή και τη λεηλασία των εισοδημάτων των πολιτών.

Όταν οι κατακτητές καίνε και καταστρέφουν, υπάρχουν πάντα εκείνοι που πιστεύουν πως η καταστροφή δεν θα τους αγγίξει και τηρούν στάση αναμονής, μέχρι να διαπιστώσουν γυρνώντας πίσω τους, πως ο κατακτητής μπήκε από την πίσω πόρτα και έκαψε και το δικό τους σπίτι, αφού πρώτα πήρε ότι πολύτιμο υπήρχε μέσα σ’ αυτό.

Ο Παντελής ήταν ένας από εκείνους.

Εδώ και 25 χρόνια δούλευε ως υπάλληλος γραφείου στην ίδια τεχνική εταιρία. Ήταν μία από αυτές που «ανακατευόταν» με δημόσια έργα.
Εντάξει, ο μισθός του δεν ήταν αυτός που έλεγε η σύμβαση, αλλά ο Παντελής δεν έδινε σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες. Τα ένσημά του ήταν κι αυτά λιγότερα, όμως ούτε αυτό τον ένοιαζε γιατί το αφεντικό του ήταν καλός άνθρωπος, τόσο που έγινε νονός του μοναχογιού του. Κάποιες φορές καθόταν στη δουλειά και μια δυο ώρες παραπάνω, αλλά ποτέ δεν καταδέχτηκε να ζητήσει παραπάνω χρήματα. Ούτε και το αφεντικό του και κουμπάρος του, βέβαια, προθυμοποιήθηκε ποτέ να του δώσει κάτι παραπάνω.

Άλλωστε ο Παντελής ήταν έντιμος άνθρωπος.

«Έντιμε άνθρωπε, κυρ Παντελή…»

Πάντα πίστευε πως ο δημόσιος τομέας δεν λειτουργούσε σωστά. Δεν ήταν ο μόνος. Και το αφεντικό του και κουμπάρος του, το ίδιο πίστευε. Ειδικά κάθε φορά που έπρεπε να δώσει κάποιο μπαξίσι για να πάρει κάποιο έργο, όλο το δημόσιο, από τα κτίρια μέχρι τους ανθρώπους, το έβγαζε άχρηστο.

Έμενε στο σπίτι που του είχε αγοράσει ο πατέρας του, λίγο πριν πεθάνει, οπότε είχε γλυτώσει, τουλάχιστον, από το ενοίκιο και δεν είχε και θηλιά στο λαιμό του τις δόσεις κάποιου δανείου.

Έτσι κατάφερε να σπουδάσει το μοναχογιό του χωρίς πολύ μεγάλες δυσκολίες.

Όταν τελείωσε, τον πήρε από το χέρι και πήγαν μαζί στο γραφείο του υφυπουργού, με σκοπό να μπορέσει να βρεθεί στο δημόσιο, μια θέση και για το γιο του. Να μην περνάει κι ο γιος του αυτά που περνάει εκείνος τόσα χρόνια στη δική του τη δουλειά. Όμως εξακολουθούσε να πιστεύει πως ο δημόσιος τομέας δεν λειτουργούσε σωστά.

Δεν ήταν ο μόνος. Και ο υφυπουργός το ίδιο πίστευε.

Ξεκίνησε κι ο γιος του να δουλεύει, όλα κυλούσαν ήρεμα και ειρηνικά μέχρι που άρχισε να καταλαβαίνει πως κάτι δεν πάει καλά.

Το αφεντικό του όλο και καθυστερούσε να τον πληρώσει, δεν έβγαινε, του έλεγε και του ζητούσε να δείξει κατανόηση και να κάνει υπομονή. Θερίζει η ανεργία του έλεγε.

Τι να κάνει κι ο Παντελής. Δέχτηκε και τη μείωση στο μισθό του και στα ένσημά του. Βλέπεις, ήταν και η δόση του αυτοκινήτου που έκανε δώρο στο γιο του. Καλύτερα λιγότερα, παρά καθόλου, σκέφτηκε και ένας περίεργος φόβος άρχισε να τον κυριεύει.

«… έντρομε, άβουλε, συ φασουλή…»

Μια μέρα έπεσε πάνω σε μια διαδήλωση κάποιων απολυμένων συμβασιούχων. Ο Παντελής ποτέ δεν συμμετείχε σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Είχε την άποψη πως αν είσαι καλός στη δουλειά σου δεν έχει να φοβηθείς τίποτα. Για το μόνο που μπορούσε να παινευτεί με σιγουριά ήταν το πόσο καλά έκανε τη δουλειά του.

Μια μέρα το αφεντικό τού ανακοίνωσε πως δεν θα τον χρειαζόταν για όλες τις μέρες της εβδομάδας και ότι θα έπρεπε να γίνει και ανάλογη μείωση στο μισθό. Αν δεν δεχόταν θα έπρεπε να απολυθεί και το αφεντικό είχε έτοιμο τον αντικαταστάτη του.

Η γη χάθηκε κάτω από τα πόδια του. Ήταν δυνατόν να βρισκόταν κάποιος που να έκανε τη δουλειά καλύτερα από τον ίδιο;

Επέστρεφε από τη δουλειά με τα πόδια. Καθώς βάδιζε, έτυχε πάλι να πέσει πάνω σε μία άλλη διαδήλωση. Άκουσε τα συνθήματα και κατάλαβε πως κάτι κακό είχε συμβεί στον τόπο.

Άρχισε για πρώτη φορά να καταλαβαίνει τη λέξη «δίκιο», ίσως επειδή για πρώτη φορά κατάλαβε τη λέξη «αδικία».

Άρπαξε, χωρίς πολύ σκέψη, μια κόκκινη σημαία και έγινε ένα με το πλήθος.

Για τον ίδιο είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση που σταματάει όταν έρθει η δικαίωση.

Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει ήδη και για όσους μας «κυβερνούν» με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Αντιλαμβάνονται ότι σύντομα θα ακουστεί το «μηδέν» της αντίστροφης αρίθμησης. Γι’ αυτό τρέχουν να προλάβουν να αρπάξουν όσα περισσότερα μπορέσουν.