Οι υψωμένες γροθιές των μαθητών δεν αποβάλλονται, τιμούνται...

Γιώτα Ιωαννίδου

«Τιμωρήθηκα γιατί υπερασπίστηκα τη ζωή και την αξιοπρέπεια»…

Αποβλήθηκε 17χρονη μαθήτρια από σχολείο του Πύργου Ηλείας, γιατί ύψωσε τη γροθιά της στην παρέλαση της 28^ης Οκτωβρίου.

Ήρθε λοιπόν η ώρα δάσκαλε να πάρεις πάλι θέση.

Θέλεις οι γροθιές των παιδιών που διδάσκεις να υψώνονται στον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο ή να κρύβονται κάτω από το θρανίο όταν σφίγγονται από την πείνα και το φόβο;

Θα διδάσκεις την ιστορία στον ευπρεπή βηματισμό των παρελάσεων μπροστά στους «επισήμους» ή δίνοντας γνώση κι έμπνευση στα νέα παιδικά «ξυπόλυτα τάγματα» να αποπειραθούν να γράψουν νέες σελίδες  με την πένα των δικών τους αγώνων;

Θα διδάσκεις υπομονή και εγκαρτέρηση ή θα καλείς τους μαθητές σου «να αδράξουν τη μέρα»;

Θα διαλέξεις τη θέση σου δίπλα στο «χωροφύλακα» της εξουσίας και της διοίκησης ή πλάι στους μαθητές σου και την αγωνιζόμενη κοινωνία;

Όταν «οι εχθροί» διαβαίνουν τις πύλες, καταπατούν κοινωνικά δικαιώματα και ανάγκες, τσακίζουν νεανικά όνειρα και προσδοκίες για μια ζωή αξιοπρεπή κι αξιοβίωτη, σε ποιο «καθηκοντολόγιο» θα υπακούσεις; Του «δημοσίου (αλήθεια θα υπάρχει σε λίγο τέτοιο;) υπαλλήλου» που εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία ή του δασκάλου του γένους που φλογίζεται από το άδικο και τιμά το λαό που τον πληρώνει;

Δύσκολα τα πράγματα δάσκαλε. Και οι καιροί απαιτητικοί και γρήγοροι. Και η αξιολόγηση, το πειθαρχικό, η δυσμενής μετάθεση και η απόλυση, σου «κλείνουν το μάτι», μέσα από τα κυβερνητικά νομοσχέδια.

 Βλέπεις το «νέο σχολείο» έχει άλλες προσδοκίες από εσένα. Να αγανακτείς κόσμια όταν οι μαθητές σου δεν έρχονται στο σχολείο γιατί κόπηκαν οι μεταφορές. Τι να κάνουμε έτσι κι αλλιώς μπορεί να «μην τα έπαιρναν τα γράμματα». Να χαμογελάς με θετική ενέργεια όταν σου μιλούν για την ανεργία των γονιών τους και το φαί που λιγοστεύει. Να ζητιανεύεις πετρέλαιο για το σχολείο από τις βιομηχανίες που απολύουν τους γονείς και δηλητηριάζουν τα πνευμόνια των μαθητών σου, ευχαριστώντας για τη φιλανθρωπία τους , στον κρύο χειμώνα. Να υπακούς μηχανικά τους κανόνες των ανωτέρων σου, να συμπληρώνεις  όλες τις φόρμες των στοιχείων. Να εμφανίζεις απαραιτήτως στο Βιβλίο ύλης, διδαγμένη την ύλη των εξετάσεων ανεξάρτητα με το τι μαθαίνουν τα 27 παιδιά της τάξης σου. Κι αν χάνονται εκατοντάδες ώρες από τα κενά των εκπαιδευτικών, που λείπουν από τα σχολεία μήνα Νοέμβρη πια, ε μην βγαίνεις και σε πολλές απεργίες διεκδίκησης γιατί οι μαθητές θα χάσουν μάθημα. Τα μαθήματα του ξεσηκωμού για το δίκιο των ανθρώπων δεν χρειάζεται να τα δείξεις με την πράξη σου. Είναι καλύτερο να τα διδάξεις στο μαυροπίνακα. Κι αν έχεις και διαδραστικό ακόμη καλύτερα. Γιατί η χρήση της καινοτομίας είναι απαραίτητος όρος για να σε αξιολογήσει θετικά η διοίκηση.

Οι επιλογές σου να διδάσκεις γνώση κι ελευθερία, ενοχλούν πλέον το καθεστώς της τρόικας. Αντίκειται στους μνημονιακούς κανόνες. Παραβιάζουν το πρωτόκολλο των γιορτών και των παρελάσεων. Σκύψε λοιπόν στο ύψος της υποταγής που απαιτούν οι ανώτεροί σου. Μην επιτρέψεις στους μαθητές σου να κοιτάξουν ψηλά και να νομίσουν, αυτοί οι αυθάδεις πως μπορούν τόσο μικροί να ζητούν ζωή κι αξιοπρέπεια και μάλιστα παραβιάζοντας τους κανόνες. Να νομίσουν πως μπορούν –αν είναι δυνατόν- αυτοί να γράψουν επιτέλους, ένα κεφάλαιο στην ιστορία της φτωχής ανθρωπότητας.

Δάσκαλε, πάρε θέση. Οι δάσκαλοι που αναπνέουν μέσα στην τάξη και την κοινωνία, στις αγωνίες και τους πόνους της, ξέρουμε. Οι υψωμένες γροθιές δεν αποβάλλονται αλλά τιμούνται.

(μια εκπαιδευτικός που προσβάλλεται από την ποινή αυτή και καθόλου δεν θεωρεί ότι είναι η μόνη…)