Συνέντευξη στηνΑφροδίτη Τζιαντζή . Δημοσιεύτηκε στη σημερινή “Εφημερίδα των Συντακτών”
Σήμερα στις 12 το μεσημέρι δικάζονται στο Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης οι τρεις συνδικαλιστές που συνελήφθησαν την περασμένη Παρασκευή ως δράστες των επεισοδίων έξω από το ελληνογερμανικό συνέδριο στη ΔΕΘ, στα οποία πετάχτηκαν καφέδες και αβγά στον Γερμανό πρόξενο. Μεταξύ τους, ο δάσκαλος ειδικής αγωγής Θανάσης Αγαπητός, που μιλάει στην «Εφ.Συν.» για τον συμβολισμό της σύλληψής του –στο προαύλιο του σχολείου, παραμονή 17ης Νοέμβρη- και το μήνυμα που θέλει να περάσει σε όποιον αγωνίζεται: «Τα κεφάλια μέσα». Ανακοινώσεις συμπαράστασης στους συλληφθέντες έχουν εκδώσει η ΟΛΜΕ, η ΔΟΕ, η ΑΔΕΔΥ, δεκάδες ΕΛΜΕ, σύλλογοι πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, σωματεία και συνδικαλιστικές παρατάξεις από όλη την Ελλάδα, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΚΚΕ (μ-λ) κ.ά. Παράλληλα κυκλοφορεί κείμενο υπογραφών με τίτλο «Ο λαός έχει δικαίωμα να αγωνίζεται», ζητώντας να αρθεί κάθε δίωξη ενάντια στους τρεις συνδικαλιστές καθώς και στους 16 φοιτητές που συνελήφθησαν μέσα στο Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης μετά την πορεία της 17ης Νοέμβρη, με υπογραφές ηγετικών στελεχών και διανοουμένων της Αριστεράς (Μ. Γλέζος, Αλ. Αλαβάνος, Π. Λαφαζάνης, Ε. Μπιτσάκης. Γ. Ρούσης κ.ά.)
Πώς ακριβώς σας συνέλαβαν;
Μόλις έχει τελειώσει η γιορτή του Πολυτεχνείου. Πριν προλάβω να βγω από την αυλή του σχολείου, ένας άντρας γύρω στα 45 με πολιτικά, συνοδεία άλλων τριών, με σπρώχνει στο αυτοκίνητο που είναι παρκαρισμένο ακριβώς απέξω. Με το που μπαίνω μέσα δείχνει αστραπιαία την ταυτότητά του και αρχίζει να μου συμπεριφέρεται με υβριστικό τρόπο: «Να δεις θα καλοπεράσεις, ξέρεις πού σε πηγαίνουμε…». Αφαιρεί όλα τα προσωπικά μου αντικείμενα. Τα παιδιά έχουν σχολάσει, παίζουν στην αυλή. Κανένας δεν είδε πώς με εξαφάνισαν. Η διευθύντρια ψάχνει να με βρει. Με οδηγούν στη ΓΑΔΘ, όπου παραμένω για τέσσερις ώρες απομονωμένος, χωρίς να μπορώ να ενημερώσω κανέναν. Γύρω στις 5 μού επιτρέπουν να τηλεφωνήσω στη γυναίκα μου και μαθαίνω ότι έρχονται με τον δικηγόρο μου και αλληλέγγυους. Το πληροφορήθηκαν μάλλον από ηλεκτρονικό μέσο, καθώς οι άλλες δύο συλλήψεις των εργαζομένων των ΟΤΑ έγιναν με πιο φανερό τρόπο.
Τι έγινε στη δίκη ανήμερα 17 Νοέμβρη;
Ηθελαν η δικαστική αίθουσα να είναι εντελώς άδεια. Αφαιρούσαν καρέκλες από την αίθουσα και τα περισσότερα καθίσματα τα είχαν καταλάβει άνθρωποι της Αστυνομίας. Απαγόρευσαν την είσοδο και χτύπησαν τους δυο μου γιους, 22 και 29 χρόνων, που ήθελαν να περάσουν μέσα. Τελικά κατάφεραν και μπήκαν, μαζί με πολύ κόσμο, συνδικαλιστές και αλληλέγγους. Εκατοντάδες άτομα είχαν συγκεντρωθεί απέξω. Ζητήθηκε αναβολή γιατί κανένας από τους δικηγόρους μας δεν είχε δει τις δικογραφίες.
Γιατί κατηγορούν ειδικά εσάς;
Κατηγορούμαστε με κατηγορίες «φωτογραφικές» ότι συμμετείχαμε στα επεισόδια που έγιναν την ημέρα της επίσκεψης του Φούχτελ στη ΔΕΘ και στα επεισόδια που έγιναν στον πρόξενο της Γερμανίας. Οι κατηγορίες μας γίνονται στο πλαίσιο της λογικής τής συλλογικής ευθύνης και κατά την άποψή μου λόγω της συμμετοχής μου επί 30 χρόνια στο συνδικαλιστικό και πολιτικό κίνημα της πόλης. Θέλουν να περάσουν ένα μήνυμα στον κόσμο που δεν σκύβει το κεφάλι, ότι δεν πρέπει να αγωνιζόμαστε αλλά να κλεινόμαστε στα σπίτια μας και να περιμένουμε από τους «σωτήρες» να μας σώσουν. Πιστεύω όμως ότι και ο χώρος που συμμετέχει στους αγώνες πρέπει να στηρίξει όσους τώρα διωκόμαστε και κάθε άλλον αγωνιζόμενο. Γιατί είναι τα ίδια τα προβλήματα που μας βγάζουν στους δρόμους.
Τι μπορεί να σημαίνει η δίκη αυτή για σας και το εκπαιδευτικό σας έργο;
Ευτυχώς οι μαθητές μου δεν κατάλαβαν τίποτα, αλλά το γεγονός ότι ο δάσκαλός τους θα λείπει από την τάξη έχει ήδη αντίκτυπο πάνω τους. Διδάσκω σε τάξη ένταξης, στο πλαίσιο της ειδικής αγωγής, στο 107ο Δημοτικό σχολείο της Θεσσαλονίκης. Ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων εξέδωσε ήδη ανακοίνωση συμπαράστασης. Κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να σημαίνει μια τέτοια δίκη με τα νέα μέτρα για τους δημοσίους υπαλλήλους. Μπορεί να θέλουν να ποινικοποιήσουν ακόμα και τη συνδικαλιστική δράση.
Σας κατηγορούν ότι αμαυρώσατε την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό.
Αυτό που είδαν στις άλλες χώρες είναι ότι ο κόσμος εδώ έχει τα ίδια προβλήματα. Σε αυτόν τον κόσμο απευθυνόμαστε, όχι στις κυβερνήσεις. Δεν δεχόμαστε ούτε ότι έγιναν έκτροπα ούτε ότι είμαστε οι κακοποιοί και οι εγκληματίες. Τη βία τη φέρνουν αυτοί που εφαρμόζουν τις πολιτικές των μνημονίων, της φτώχειας, της ανεργίας. Εχω δύο παιδιά, που είναι άνεργοι, απόφοιτοι σχολών και ψάχνουν δίμηνα και τετράμηνα στην καθαριότητα, είτε σε σούπερ μάρκετ. Παλιότερα ήσουν άνεργος, έλπιζες όμως ότι κάτι θα γίνει. Τώρα απελπίζεσαι. Ολοι οι φίλοι τους είναι στην ίδια κατάσταση. Αυτή είναι η πραγματική βία. Ποιος τους σπρώχνει στην απόγνωση; Φταίνε οι εργαζόμενοι που διαδηλώνουν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου