Ο χαρταετός, της Μαρίας Φραγκάκη

 

 Εντάξει, αυτές τις Απόκριες δεν τις κατάλαβα. Δεν τις ντύθηκα, δεν τις γλέντησα. Κατάλαβα μόνο λίγο από τους μασκαράδες της κι από τα γέλια των παιδιών στο προαύλιο την Παρασκευή.

Εντάξει, χαρταετό δεν πέταξα. Άλλοτε ετοίμαζα με τους φίλους μου τα ζύγια του από την προηγούμενη κι ανήμερα έβλεπα τον χαρταετό μου να ανυψώνεται πάνω στον καθαρό ουρανό, να αντρειεύει και να φλερτάρει με τις αχτίδες του ήλιου.

Αυτές τις απόκριες, πού να χεις ψυχή να πετάξεις αετό. Γιατί ο αετός θέλει ψυχή για να πετάξει. Αλλιώς «πεθαίνει στον αέρα, ελεύθερος και δυνατός».

Ήμουν προβληματισμένη, εάν έπρεπε να αναρτήσω στο BLOG του σχολείου μας πως εγώ, η Διευθύντρια του, Μαρία Φραγκάκη του Στυλιανού, καλούμαι σε απολογία για «το πειθαρχικό παράπτωμα της ατελούς εκπλήρωσης υπαλληλικού καθήκοντος…» από τον Περιφερειακό Διευθυντή Εκπαίδευσης. Ήμουν προβληματισμένη για τους παρακάτω λόγους:

•To blog μας διαβάζεται αλλά και σχολιάζεται ελεύθερα, όχι μόνο από τους εκπαιδευτικούς, αλλά και από τους μαθητές μας,  τους γονείς και τους κηδεμόνες τους, έχοντας προσωπικά κάνει ιδιαίτερες ενέργειες για να είναι αυτό «ανοικτό» και «ευέλικτο.
•Αναρωτήθηκα, πώς θα ένιωθαν οι κοντά 300 μαθητές μας, τα νιόβγαλτα βλαστάρια μας, εάν έβλεπαν πως τη Διευθύντρια του Σχολείου την πηγαίνουν για τιμωρία στο γραφείο ενός άλλου Διευθυντή. Ξέρουν βέβαια, πως η «τιμωρία στο γραφείο της διευθύντριας» δεν είναι κάτι «κακό» στο σχολείο μας, διότι έχει κουβεντούλα, αγκαλιά, φιλί, χειραψία συμφωνίας και τουλάχιστον ένα σοκολατάκι. Η «τιμωρία στο γραφείο του δ/ντη» είναι μια μεθοδολογική προσέγγιση συμπεριφοριστικών προτύπων που δε με εκφράζει ως ύπαρξη.
•Αναρωτήθηκα πως θα ένιωθαν οι συνάδελφοί μου εκπαιδευτικοί, κοντά 30 δάσκαλοι, νέα παιδιά υπέροχοι πρωτοδιόριστοι ανθοί, αναπληρωτές ΕΣΠΑ, αλλά και ώριμοι δάσκαλοι με παιδαγωγική εμπειρία χρόνων, όταν θα δουν  τη Διευθύντριά τους να καλείται να «απολογηθεί εγγράφως για πειθαρχικό παράπτωμα» και να έχει και «πειθαρχικό φάκελο». Τα παιδιά των 500 ευρώ και οι απαξιωμένοι δάσκαλοι «αυξημένων προσόντων» θα έχαναν όποιο λογισμό και όνειρο τους έχει απομείνει και προσπαθούμε με κόπο να υποστηρίξουμε από την αρχή της χρονιάς με το παιδαγωγικό μας έργο, ακόμα και τα απογεύματα στις εθελοντικές συναντήσεις της «Παιδαγωγικής Συντροφιάς» μας.
•Αναρωτήθηκα πώς θα ένιωθαν οι κοντά 600 γονείς των μαθητών μας, που αγωνιούν για το παρόν και το μέλλον των παιδιών τους για τη (νέα) διευθύντρια, η οποία σύμφωνα με το Νόμο «βρίσκεται στην κορυφή της σχολικής κοινότητας και είναι διοικητικός αλλά και επιστημονικός παιδαγωγικός υπεύθυνος στο χώρο αυτό», όταν θα έβλεπαν να καλείται για «πλημμελείς ενέργειες», για «ύφος ειρωνικό» και για «άρνηση».
 

Θεώρησα, προς στιγμήν, πως το σχολείο μας θα έχανε την ισορροπία του, τη διοικητική και παιδαγωγική του επάρκεια, την καινοτόμο του ματιά, το όραμά του για ένα μέλλον που του πρέπει, το ψυχικό του σθένος σε δύσκολες εποχές, στις οποίες χρειάζεται  να υπάρχει και να συνυπάρχει ο «ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ». Αυτό είναι και το σύνθημα του σχολείου μας που φωνάζουμε όλοι το πρωί μετά την πρωινή μας προσευχή και διαπερνάει το νου και τη ψυχή μας για να μη ξεχνάμε.

Φοβήθηκα. Τέσσερις ημέρες τώρα, από τη στιγμή που παρέλαβα τον «εμπιστευτικό φάκελο», σκεφτόμουν να μην το κάνω. Σκέφτηκα να κρύψω από τα παιδιά και τους γονείς τους ένα πραγματικό γεγονός. Αυτό, για να μη θιγεί το κύρος μου ως «manager», για να μπορεί ο λόγος και οι πράξεις μου να «πιάνουν τόπο» και να μπορώ να διοικήσω το σχολείο, όπως πριν. Ακόμα για να μη δημιουργήσω σύγχυση στους μαθητές μου, που τους νουθετώ από την αρχή μιας δύσκολης σχολικής χρονιάς με τη ψυχή μου, εγώ μια «κακή» και «διωκόμενη» διευθύντρια. Βγήκε μέσα μου εκείνο το παραπονιάρικο κορίτσι με τα κοτσιδάκια, που φοβήθηκε μήπως του τα τραβήξουν και πονέσει. Βγήκε εκείνος ο στίχος της Κικής Δημουλά «ερασιτέχνης άνθρωπος είμαι, πόσο καλύτερα παράπονα να φτιάξω…».

Σκέφτηκα τότε τον πατέρα μου το Στυλιανό και τη μητέρα μου την Αντωνία, που με μεγάλωσαν με τόσες οικονομικές δυσκολίες, σε τόσο δύσκολες εποχές, αλλά με έμαθαν να έχω δροσερό νου, ζεστή καρδιά και καθάριο βλέμμα. Σκέφτηκα την κόρη μου, τη δεκαεξάχρονη Νεφέλη, που τη μεγαλώνω με πολύ κόπο, αλλά μπορώ και κοιτώ βαθιά στα μάτια την ατίθαση εφηβεία της και αγκαλιάζω ολόκληρα την τρυφερή ψυχή της. Σκέφτηκα και τους Δασκάλους των μαθητικών και φοιτητικών μου χρόνων. Τον κύριο Νίκο Δρίλη, που τον είχα στην Τετάρτη Δημοτικού, που του άρεσε να του μιλώ και να με ακούει, καθησυχάζοντας τους φόβους μου.  Το Δημήτρη το Λιαντίνη που τον είχα στη Μετεκπαίδευση Κι έλεγε «Μ’ ένα λόγο, ο δάσκαλος είναι ο ποιητής του ανθρώπου… αν έλειπαν οι δάσκαλοι, η γη μας θα ΄ταν τυφλή. Και το σύμπαν ανυπόστατο… Φροντίσαμε, να κατεβάσουμε το δάσκαλο από το φυσικό του πρωτάτο στα στερνά και στα έσχατα της υπόληψης και της ζωής». Το Βασίλη  Μακράκη, που ήταν ο μέντορας των διδακτορικών μου σπουδών, που μου τόνιζε πως «οι μαθητές και  οι εκπαιδευτικοί πρέπει να αναστοχάζονται κριτικά, να μετασχηματίζουν τις απόψεις τους και να δρουν ως στοχαζόμενοι και ενεργοί πολίτες».

 

Όλοι τους με μάθανε να σκέφτομαι με τη ψυχή μου κι αυτή να ναι η πυξίδα μου.

Να υποστηρίζω την αλήθεια μου, χωρίς να κατηγορώ κανέναν κι αυτή να ναι πρίμο αεράκι στα πανιά μου.

 Και να τη λέω, όχι για να τη μαθαίνουν επειδή το λέω ΕΓΩ.

Να τη λέω για να την κρίνουν ΕΚΕΙΝΟΙ, οι μαθητές, οι φοιτητές μου, η κόρη μου, οι συνάδελφοί μου, ΟΛΟΙ εσείς.

 

Αποφάσισα, λοιπόν, να γράψω, για να μην ακούγονται πιθανόν, σκόρπιες και ανυπόστατες κουβέντες, υποστηρίζοντας το δίκιο μου που πλήττεται, την προσωπικότητά μου που θίγεται, το κύρος μου που διαπομπεύεται, τους συναδέλφους μου που αγωνιούν για μένα, τους μαθητές μου που θα απορούν με τα μεγάλα τους μάτια όταν μάθουν, τους γονείς που θα χουν αναστατωθεί κι ας μην το λένε, την κόρη μου που δεν πέταξε μαζί μου σήμερα το χαρταετό της.

Αν ελέγχομαι,  διότι δήθεν δεν εκτέλεσα την εντολή για δημοσιότητα της πράξης «Στήριξη των σχολείων με Ενιαίο Αναμορφωμένο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα», δηλώνω ότι η πληροφόρησή είναι λαθεμένη: οι ‘έγχρωμες αφίσες’ των οποίων το ψηφιακό αποτύπωμα μας έστειλε το Υπουργείο, είχαν τοποθετηθεί εγκαίρως και δεόντως, ασπρόμαυρες όμως γιατί ντράπηκα πια να ζητάω μελάνι, πληρωμένο από τις τσέπες των γονιών, και έγχρωμο!

Δεν μου είναι σαφές αν, πέρα από τις «παραλείψεις» μου, επίσης ελέγχομαι για τα λόγια και τα γραπτά μου, δηλαδή για την άσκηση του συνταγματικού δικαιώματος ελεύθερης έκφρασης καθώς και της υποχρέωσης υπεράσπισης της υγείας και ασφάλειας των μαθητών μου, αλλά και της συνεργασίας με τους συναδέλφους μου μαθητές των άλλων σχολικών μονάδων.

Συμμετέχω, εκτός του διδακτικού μου έργου στο Πανεπιστήμιο,  σε «ευρωπαϊκές πράξεις αναπτυξιακών προγραμμάτων» εδώ και δεκαπέντε χρόνια, στα είκοσι της υπηρεσίας μου, ως επιμορφώτρια, σχεδιάστρια εκπαιδευτικού λογισμικού, ειδικός εμπειρογνώμονας παιδαγωγικών θεμάτων, επιστημονικός σύμβουλος στα έργα αυτά, συγγραφέας των τεχνικών τους δελτίων. Γνωρίζω καλά και αποδέχομαι πλήρως τις υποχρεώσεις, που προκύπτουν από τα έργα αυτά, μεταξύ των οποίων και τις πράξεις δημοσιότητας. Λυπάμαι όμως, που αντί να στέλνονται στα σχολεία αισθητικά και λειτουργικά εκτυπωμένες και πλαστικοποιημένες αφίσες,  στέλνονται ψηφιακά αρχεία που μας ζητιέται να τυπώσουμε σε χαρτί και να αναρτήσουμε, αλλά αυτό δεν είναι λόγος να μην το κάνω.

Τα κύρια καθήκοντά μου, από την άλλη μεριά είναι διαφορετικά, και μια διευθύντρια σχολείου πρέπει να βάζει προτεραιότητες σύμφωνα με το Νόμο: προέχει η υγεία και η ασφάλεια των μαθητών, η παιδεία και η εκπαίδευσή τους, η φροντίδα για την συντήρηση και ολοκλήρωση των υποδομών του σχολείου, η επικοινωνία και συνεργασία με τα υπόλοιπα σχολεία -μεταξύ πολλών. Η απάντησή μου στο mail που δέχτηκα από το Τμήμα ΕΣΠΑ, της Διεύθυνσης στην οποία ανήκει το σχολείο που υπηρετώ, δήλωνε την αγωνία τη δική μου και των συναδέλφων μου για τις επαναλαμβανόμενες δηλωμένες ανάγκες του σχολείου μας στους ιθύνοντες από την αρχή της σχολικής χρονιάς. Ήταν υπενθύμιση, η οποία εννοείται πως δε συνάδει με το περιεχόμενο της ευρωπαϊκής πράξης «Στήριξη των Σχολείων με Ενιαίο Αναμορφωμένο Πρόγραμμα», απαιτεί όμως απαραίτητη προϋπόθεση για την καλή λειτουργία του σχολείου μας, που λειτουργεί στη βάση αυτής.

Λυπάμαι που την υπενθύμιση κάποιοι εξέλαβαν ως ειρωνεία. Δεν έχω καμιά πρόθεση ή ενδιαφέρον να ειρωνευτώ. (Ποιόν και γιατί, άραγε;) Θα συνεχίσω όμως να απευθύνομαι, αρμοδίως αλλά και αποτελεσματικά, παρακαλετά και απαιτητικά,  ήρεμα και έντονα, παντού όπου χρειάζεται, ώστε η στήριξη του σχολείου την διεύθυνση του οποίου μου εμπιστευτήκαν, να είναι κατά το δυνατό πληρέστερη και να επιτρέπει την ουσιαστική εφαρμογή ενός Ενιαίου Αναμορφωμένου Εκπαιδευτικού Προγράμματος.

 

Με ολοκάθαρη ματιά,

Δρ. ΜΑΡΙΑ ΦΡΑΓΚΑΚΗ

 

Η Διευθύντρια του 2ου Δ.Σ. Παιανίας

Η κόρη του Στυλιανού και της Αντωνίας

Η μητέρα της Νεφέλης

Η συνάδελφος και διευθύντρια της Δώρας, του Νίκου, της Μαρίας, της Φανής, του Πέτρου, της Χριστίνας, της Αλκμήνης, της Νίκης, της Ελισάβετ, της Ειρήνης, της Ματίνας, της Βασιλικής, της Ντάνιας, της Γιώτας, της Χρύσας, της Κατερίνας, της Χαράς, της Βαρβάρας, της Εβίτας, του Γιάννη, της Μαρίας, της Γιούλας, της Σοφίας, της Κάτιας.

Η δασκάλα των μαθητών του σχολείου μας & των φοιτητών μου στο Πανεπιστήμιο

Η φίλη του Μάκη, της Άντας, του Σωτήρη, της Τζένης,  του Αλέξανδρου, του Νεκτάριου, της Τόνιας, του Μανώλη, του Θανάση, της Έλενας, της Κασσιανής, του Νίκου, του Παναγιώτη, της Ολυμπίας, της Δήμητρας, της Φανής, του Νίκου, της Πωλίνας, του Δημήτρη, του…, της…

 

Η ανθρώπινη ύπαρξη Μαρία

 

« ΧΑΡΤΑΕΤΟΙ», Μίκης Θεοδωράκης

http://www.youtube.com/watch?v=pSujHbm-rG8