Χορεύοντας με τους λύκους (και τις αλεπούδες)

Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης

Το φαινόμενο είναι σχετικά καινούριο και χαρακτηρίστηκε, με το που εμφανίστηκε στο πολιτικό σκηνικό, ως η πεμπτουσία της αστικής μας δημοκρατίας, από τους ίδιους ανθρώπους που μέχρι πριν λίγο καιρό, προσκυνούσαν το δικομματισμό και υμνούσαν τις αυτοδυναμίες.

Αναφέρομαι στο φαινόμενο της πανσπερμίας κομμάτων και στους βουλευτές, δημοσιογράφους και διάφορους άλλους πολιτικούς παράγοντες που το ενισχύουν είτε φανερά είτε ολοφάνερα.

Έφτασε στο σημείο η κυρία Διαμαντοπούλου να μιλάει, λίγες ώρες πριν επιλεγεί για το υπουργείο ανάπτυξης, για την ανάγκη συγκρότησης «ενός προοδευτικού μετώπου», μετά τις εκλογές, που θα απαρτίζεται από το ΠαΣοΚ, τη ΝΔ και τη Δημοκρατική Αριστερά του κυρίου Κουβέλη. Και μάλιστα, όχι μόνο το είπε αλλά έδειχνε να το εννοεί. Αυτό και αν αποτελεί τον ορισμό της προσβολής της νοημοσύνης μας!

Τι έγινε; Μήπως η κυρία Διαμαντοπούλου ξαφνικά τρελάθηκε και μετατρέπεται σε «υπουργό κομάντο» για να πει και να πράξει όσα κάποιοι συνάδελφοί της δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν; Τίνος οικοδομήματος τα θεμέλια έχει κληθεί να ανατινάξει;

Φυσικά, μόνο τρελή δεν θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει την κυρία υπουργό η οποία, παρεμπιπτόντως, δεν μας ενημέρωσε αν, κατά την άποψή της, το ΛαΟΣ χωράει σ΄αυτό το «προοδευτικό μέτωπο».

Θα διακινδυνέψω την πρόβλεψη πως, μάλλον χωράει, αν κρίνουμε από την εμπειρία του πετυχημένου εγχειρήματος της μνημονιακής συγκυβέρνησης με ΠαΣοΚ, ΝΔ, ΛαΟΣ στην κυβέρνηση του τραπεζίτη κυρίου Παπαδήμου.

Δεν είναι μόνη η κυρία Διαμαντοπούλου που εύχεται μια τέτοια «προοδευτική εξέλιξη» και την επιδιώκει με τέτοιου είδους δηλώσεις.

Άλλωστε και άλλα, ενδεχομένως, κόμματα θα μπορούσαν να στοιχηθούν πίσω από μία τέτοια «προοδευτική προοπτική», αν είναι βέβαια, για το «καλό» της χώρας και κυρίως το συμφέρον των επικυρίαρχών της.

Ο κύριος Καστανίδης ετοιμάζει με την κυρία Κατσέλη νέο κόμμα, ο κύριος Καμένος το ίδιο, οι διαγραφέντες βουλευτές του ΠαΣοΚ και της ΝΔ, περιφέρονται ως «μνημονιακοί τραυματίες» ενός πολέμου ανάμεσα στην πολιτική τους αφάνεια και τον πολιτικό τους εξευτελισμό, πηγαίνοντας, άλλοι προς το κόμμα του κυρίου Κουβέλη, άλλοι προς το κόμμα του κυρίου Καμένου, άλλοι πίσω στα κόμματά τους και άλλοι παραμένοντας ελεύθεροι σκοπευτές μέχρι να ξεκαθαρίσει η ημερομηνία των εκλογών και να αποφασίσουν σε ποιον κομματικό μαντρότοιχο θα καταλήξουν.

Γιατί όμως τόσα πολλά κόμματα και τι σημαίνει αυτό; Μήπως κατέρρευσε το σάπιο πολιτικό σύστημα των τελευταίων 40 χρόνων;

Όχι βέβαια! Αφού οι ίδιοι άνθρωποι, με τις ίδιες ιδέες, τις ίδιες κατά βάση πρακτικές και τις ίδιες επιδιώξεις, είναι αυτοί που ευαγγελίζονται το «νέο».

Όλοι τους υπήρξαν βουλευτές, πρώην υπουργοί, υπηρέτες και εκφραστές μεγάλων συμφερόντων οι οποίοι, κρίνοντας και από τις προσωπικές τους περιουσίες, σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να ισχυριστούν πως κατανοούν τη φτώχια που μαστίζει τους πολίτες.

Ενδεικτικά αξίζει να αναφερθούμε στη δήλωση του πρώην υπουργού Εθνικής Άμυνας, κυρίου Μπεγλίτη, που αφορούσε στην πληρωμή προηγούμενων οφειλών ύψους ενός δις ευρώ περίπου, σε Γάλλους, Γερμανούς και Ολλανδούς εμπόρους όπλων, στην οποία ο πρώην υπουργός υποστήριξε πως το κράτος όφειλε να φανεί συνεπές απέναντι στους εμπόρους όπλων και να τηρήσει την υπογραφή του. Άραγε, κατά τον κύριο Μπεγλίτη, υποστηρικτή του κυρίου Βενιζέλου, το κράτος δεν όφειλε να είναι συνεπές απέναντι στις συνταξιοδοτικές εισφορές των πολιτών του;

Είναι δυνατόν ο κύριος Βενιζέλος με 2,4 εκατομμύρια ευρώ μόνο σε καταθέσεις, να κατανοήσει τον άνεργο και τον χαμηλοσυνταξιούχο; Ίσως και να είναι. Πάντως η πολιτική πρακτική και τα πολιτικά πιστεύω του υπουργού των οικονομικών απέδειξαν πως οι κυβερνώντες κατανοούν τους πολίτες μόνο σε θεωρητικό, ιδεατό θα έλεγα, επίπεδο. Τόσο όσο χρειάζεται για να τους αρπάξουν την πολυπόθητη ψήφο την οποία στη συνέχεια την χρησιμοποιούν με βάση τα ισχυρά συμφέροντα που εξυπηρετούν και όχι τα συμφέροντα των ψηφοφόρων.

Προσπαθούν λοιπόν οι ιδεολογικοί και πολιτικοί εγκέφαλοι των μεγάλων συμφερόντων να κρατήσουν με νύχια και με δόντια τους πολίτες μακριά από τα κόμματα και τους σχηματισμούς της ανατρεπτικής αριστεράς και κυρίως μακριά από τις ιδέες και τις προτάσεις της.

Το έχουν ομολογήσει πολλές φορές και αρκετοί από τους πολιτικούς εκφραστές των μεγάλων συμφερόντων όπως ο Σαμαράς, ο Πάγκαλος, ο Άδωνις, ο Καρατζαφέρης λέγοντας πως θα κάνουν ότι μπορούν για να μην βρουν οι ιδέες της αριστεράς τους αποδέκτες που αντικειμενικά τής αναλογούν. Γι΄αυτό και δεν δίστασαν να υιοθετήσουν στα λόγια πολλές προτάσεις με αριστερό και προοδευτικό περιεχόμενο σε μια προσπάθεια να εγκλωβίζουν στα κομματικά τους δίχτυα, ανθρώπους που είναι ταξικά αντίπαλοί τους. Βέβαια όταν η κατάσταση έφτασε στο «διά ταύτα», ξεχάστηκαν όλες οι αριστερές και αντιμνημονιακές κορώνες, οι ουρές μπήκαν κάτω από τα σκέλια, και η ψήφος υπέρ των μνημονίων έπεσε με ταυτόχρονες εντυπωσιακές πολιτικές κωλοτούμπες.

Κατά πως φαίνεται, η προεκλογική περίοδο θα χαρακτηρίζεται από μία προσπάθεια εκ μέρους των αστικών κομμάτων να αποδείξουν είτε το πόσο διαφωνούσαν με τα μνημόνια, τα οποία όμως ψήφισαν, είτε το πόσο αναγκαία ήταν η ψήφιση των μνημονίων για να μην χρεοκοπήσει η χώρα με τους πολίτες ήδη χρεοκοπημένους και τις τράπεζες μοναδικούς κερδισμένους της όλης ιστορίας.

Έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς θα δικαιολογήσουν την δουλοπρεπή στάση τους, όλοι αυτοί οι εθνικά υπερήφανοι μνημονιακοί πολιτικοί, απέναντι στους τεχνοκράτες ελεγκτές που στέλνει η τρόικα σε κάθε υπουργείο, ώστε να συμπεράνουμε το μέγεθος της δουλικότητας που τους διακατέχει.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://aristeroblog.gr