Μεταπτυχιακά Ειδικής: Μία μπίζνα όπου λίγοι τρώνε πολύ, του Βασίλη Παπαδημητρίου

Μέσα Σεπτέμβρη του 2012, η δροσιά των τελευταίων ημερών δε δείχνει να σβήνει την κάψα όλων όσων ακόμα περιμένουν να πληρώσουν τις θέσεις των αναπληρωτών ΣΜΕΑΕ. Άλλοι ελπίζουν να δουλέψουν για πρώτη φορά, άλλοι για δέκατη χρονιά, όλοι στο ίδιο καζάνι σιγοβράζουμε. Στην επικαιρότητα των αναπληρωτών της ειδικής υπάρχουν δυο τόσο αντίθετα γεγονότα που δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να σιχτιρίσεις. Από τη μια οι λίγοι αλλά αποφασισμένοι εκπαιδευτικοί που πιάσανε στον ύπνο το υπουργείο την προηγούμενη βδομάδα και ύψωσαν ανάστημα και ηθικό. Από την άλλη η σιωπηλή πλειοψηφία, η οποία διοχετεύει την αγωνία και το μένος της από τα fora ή παίρνοντας τηλέφωνα όσους πήγαν εκεί. Στη σκέψη όλων πάντως υπάρχει μια συνισταμένη, η απόγνωση από τον ορυμαγδό των μεταπτυχιακών που ιδιαίτερα φέτος έσκασε τόσο βίαια προκαλώντας αξιοσημείωτες αναταράξεις στους πίνακες σχεδόν όλων των ειδικοτήτων.

Σαφώς κανείς δε μπορεί να αρνηθεί σε κάποιον το δικαίωμα της επιμόρφωσης ή της επιθυμίας για ακαδημαϊκή καριέρα, αλοίμονο. Ωστόσο προκαλεί το λιγότερο θυμηδία, αν όχι σπαρταριστό κλαυσίγελο, το γεγονός πως από πέρυσι και ιδιαίτερα φέτος εμφανίζονται μεταπτυχιακά από κάθε γωνιά της  Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και ενώ έως σήμερα ήμαστε συνηθισμένοι στα εγχώρια μεταπτυχιακά και σε αυτά της Βρετανίας, ξαφνικά μάθαμε το Τορίνο και τη Σόφια. Μέχρι χθες το Τορίνο ήταν γνωστό μόνο από τη Γιουβέντους και η Σόφια για τους οδοντιάτρους.

Γιατί τόσο τεράστιο ενδιαφέρον για τους μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες έτσι ξαφνικά;

Η απάντηση απλή. Η εξαθλίωση των εκπαιδευτικών και η απουσία προοπτικής έστρεψαν όλους τους πτυχιούχους στον κλάδο της ειδικής αγωγής, εκεί που τους περίμεναν αρχικά μόνο οι ντόποιοι καρχαρίες- μεγαλοκαθηγητάδες των παιδαγωγικών τμημάτων και διάφοροι 'φορείς', όπως η πανταχού παρούσα Ένωση Ελλήνων Φυσικών, η οποία ασχολείται με όλα (κι όταν λέμε όλα, εννοούμε όλα). Εμφάνισαν ξάφνου τα περίφημα σεμινάρια των 400 ωρών, τα οποία στην αρχή αντιμετωπίστηκαν σκωπτικά. Το πράγμα άρχισε να σοβαρεύει όταν αυτά τα σεμινάρια έγιναν προσόν διορισμού στην ειδική αγωγή και μάλιστα έφτασαν το 2009 να είναι πιο αναγκαίο κριτήριο και από την προϋπηρεσία! Κάποιοι που είχαν τον τρόπο να πείσουν την τότε ηγεσία του υπουργείου για την αναγκαιότητα ύπαρξης τέτοιων σεμιναρίων έβγαλαν πάρα πολλά λεφτά, μιας και δεν υπήρχε πόρτα πανεπιστημιακής σχολής πανελληνίως, που δεν φιλοξενούσε κάθε Σαββατοκύριακο τέτοια σεμινάρια επί 10ωρο ημερησίως. Το αντίτιμο αυτόματα εκτοξεύτηκε φτάνοντας να κοστίζει από 1500 έως και 2500 ευρώ, τα οποία σημειωτέον ούτε στην εφορία δεν εξέπιπταν (παρότι δίνοταν η απόδειξη από το φορέα). Διάφοροι έρχονταν και παρέρχονταν παραθέτοντας 'γνώση', ενώ από κάτω το κοινό πολλές φορές ήταν μονοψήφιο, μιας και η πλειοψηφία μετά την υπογραφή στο χαρτί παρουσιών έφευγε για να απολαύσει το διήμερό του σαν άνθρωποι. Παρόλα αυτά στο τέλος των 400 ωρών όλοι ήταν ευτυχισμένοι. Οι διδασκόμενοι έπαιρναν το χαρτί και οι υπεύθυνοι των σεμιναρίων το 'μαρούλι'. Το τέλος της κοροϊδίας έλαβε χώρα στις 30-6-2010 με απόφαση της ακατανόμαστης.

Τα αρπακτικά, όμως, είχαν γλυκαθεί και δε θα άφηναν έτσι εύκολα το ψητό. 'Αλλωστε η περικοπή των θέσεων ήδη είχε αρχίσει στη γενική, οι απόφοιτοι και όσοι δεν είχαν προϋπηρεσία είχαν μείνει μετέωροι, οπότε έσπευσαν να δώσουν λύση. Τα μεταπτυχιακά. Αδιαμφισβήτητη προτεραιότητα το μέσο σε κάποια. Σε άλλα το κόστος δυσθεώρητο (7000 ευρώ). Η ζήτηση τεράστια, επομένως η δουλειά είχε σίγουρα φράγκα. Πολλές σχολές έβγαλαν ΠΜΣ με θέμα την ειδική και ο τόπος γέμισε ειδικούς παιδαγωγούς. Βέβαια παρουσιάζονταν ως ειδικοί παιδαγωγοί ήδη ψυχολόγοι (κάποιοι εξ αυτών παράλληλα ειδικεύονταν και στις διατροφικές διαταραχές), λογοθεραπευτές (μη ρωτάς το γιατί), σεμιναριούχοι, δάσκαλοι, μεταπτυχιακοί παρεμφερών κλάδων και λοιποί συγγενείς. Υπήρχε κι άλλος χώρος, όμως, τον οποίο πρόθυμα έσπευσαν να καλύψουν πανεπιστήμια της φίλης Ευρώπης. Την Βόρεια Ελλάδα ανέλαβε η Σόφια (η αναγνώριση από το ΔΟΑΤΑΠ επίκειται) και τη νότια το Τορίνο (με εξασφαλισμένο το ΔΟΑΤΑΠ). Με κόστος όσο ένα σεμινάριο (2000-2500 ευρώ) σε ένα 9μηνο έχεις μεταπτυχιακό, είτε κάνοντας τα μαθήματα καλοκαίρι είτε κάποια σαββατοκύριακα. Ω του θαύματος, όλοι όσοι φοιτούσαν, κρίνονταν άξιοι τίτλου!

Έτσι, λοιπόν, φτάσαμε στο φετινό χάλι. Οι δάσκαλοι του Βόλου και του ΠΑ.ΜΑΚ με κύριο πτυχίο στην ειδική υπερπηδώνται από κάποιους δασκάλους που έκαναν μεταπτυχιακό, κι ας είχαν οι δάσκαλοι ειδικής μέχρι και 90 μήνες προϋπηρεσία. Όσοι έκαναν σεμινάρια στη Β'θμια και κατέκτησαν προϋπηρεσία βλέπουν τώρα να υπερπηδώνται από κάποιον με μηδενική προϋπηρεσία αλλά μεταπτυχιακό. Αφήνω στην άκρη τον τραγέλαφο όσων κάνουν 4+ παιδιά για να μπουν πρώτοι στον πίνακα και να δουλέψουν ως...αναπληρωτές έχοντας ως προσόν ένα σεμινάριο, εκεί δε θέλω να φτάσω. Στο μεταξύ οι ύαινες ξερογλύφονται, αφού βρήκαν την επόμενη λεία. Ειλικρινά, μετά το φετινό καραγκιοζιλίκι ποιος έχων προϋπηρεσία λόγω σεμιναρίου, δε θα κάνει του χρόνου τα ίδια μεταπτυχιακά της πλάκας; Αυτό θα οδηγήσει στα επόμενα 2-3 χρόνια να εμφανίζονται όλοι με κάθε λογής μεταπτυχιακό, με συγκεκριμένη προϋπηρεσία και ο πινακας θα κολλήσει! Σε δυο χρόνιο ο υπ' αριθμόν 50 φιλόλογος, θα παραμένει εσαεί 50 λόγω προσόντων& προϋπηρεσίας, εκτός αν τον καβαλήσουν διδακτορικά ή πολύτεκνοι!!! Στο μεταξύ οι ύαινες- που λέγαμε-  θα έχουν λουστεί στο τάληρο υπεξαιρώντας ουσιαστικά και τα τελευταία λεφτά κάθε απεγνωσμένου για δουλειά. Δε θα μου έκανε καθόλου εντύπωση αν άνοιγαν στη συνέχεια βιομηχανία διδακτορικών, όπως έκαναν στο πρόσφατο παρελθόν με τους υποΜεταπτυχιακά Ειδικής: μια μπίζνα όπου λίγοι τρώνε πολύψήφιους διευθυντές σχολείων.

Δυστυχώς η ειδική αγωγή είναι ένα τσίρκο και τα ουσιαστικά θύματα είναι οι μαθητές.

Ντροπή,ρε...

Βασίλης Παπαδημητρίου