Aνακοινώσεις

Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ, ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Απόσπασμα μιας ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ομιλίας της ΔΑΣΚΑΛΑΣ Ν.Γεωργιάδου!
………………………………………………………………………………………
Μέσα σ΄ αυτό το σκηνικό καλείται να παίξει ένα ρόλο ο εκπαιδευτικός, κατακερματισμένος σε δέκα διαφορετικές εργασιακές κατηγορίες, ωρομίσθιος, αναπληρωτής, ΕΣΠΑτζής, μόνιμος υπό αίρεση, μόνιμος με τη σιγουριά της διαρκούς υπόκλισης, σίγουρα πεινασμένος, συχνά διαπομπευμένος και όχι σπάνια εμπορευόμενος την, ας πούμε, γνώση.

Καλείται να παρέχει έναν όγκο κατακερματισμένων, αντιφατικών και άχρηστων πληροφοριών, που δεν συντελούν στη δημιουργία συγκροτημένων ανθρώπων, που να μπορούν να αντιλαμβάνονται, να αμφισβητούν, να δρουν, να πηγαίνουν μπροστά και όχι πίσω το κάρο της ιστορίας.


Δεν είναι καθόλου υπερβολή αυτό που λέγεται ότι παράγουμε 'διαδικαστικούς ηλίθιων' , ή 'προσοντούχους αναλφάβητους', που μπορεί να έχουν καλές επιδόσεις στο σχολείο, στις εξετάσεις, ακόμη και στο Πανεπιστήμιο, μα αδυνατούν να κατανοήσουν πώς λειτουργεί το σώμα τους, πώς κινείται ο κόσμος και ποιες κοινωνικές διεργασίες συντελούνται γύρω τους.


Είναι λοιπόν ο ρόλος του εκπαιδευτικού αυτός; Να παράγει ανθρώπους που πάσχουν από ιστορική αμνησία, από μαθηματική ακρισία και γλωσσική δυσλειτουργία, αλλά κυρίως από κοινωνική δυσλεξία;


Να παράγει δηλαδή κατακερματισμένους αναλφάβητους και πειθήνιους υπήκοους;


Στην καλύτερη περίπτωση άρτιους σε ένα πολύ στενό επιστημονικό πεδίο, σε μια εποχή υπερεκμετάλλευσης, κατάργησης κάθε κοινωνικής πρόνοιας και σοδόμησης όλων των ανθρώπινων δικαιωμάτων;


Αν υπάρχει κανείς που πιστεύει πως ναι, αυτός πρέπει να είναι ο στόχος του εκπαιδευτικού, να φοράει δηλαδή τη δημοσιοϋπαλληλική εσθήτα και να διεκπεραιώνει τα 'εντέλλεσθε' χωρίς καμιά αμφισβήτηση, τότε σημαίνει πως ήρθε ο καιρός να αποσυρθεί ο άνθρωπος-εκπαιδευτικός και να αντικατασταθεί από τον προσωπικό υπολογιστή του κάθε μαθητή. Θα είναι, έτσι, συγκυριακά ταιριαστός με την ψηφιακή αστειότητα, διεκπεραιωτικά πιο αποτελεσματικός, συναισθηματικά απολύτως άχρωμος και ιδεολογικά παντελώς κατευθυνόμενος.


Όσο όμως υπάρχει έστω και ένας εκπαιδευτικός που αισθάνεται λιγότερο διεκπεραιωτής και περισσότερο δάσκαλος, τόσο θα είναι αναγκαία η διερώτηση πάνω στο ποιος είναι ο ουσιαστικός ρόλος μας σήμερα.


Κανένας δεν έχει την απαίτηση να γίνουμε όλοι Δημήτρης Γληνός ή Ρόζα Ιμβριώτη.


Έχουμε όμως ανάγκη από εκπαιδευτικούς που θα έχουμε ξεκαθαρίσει τουλάχιστον τα αυτονόητα. Ότι το ζήτημα κατ' αρχήν της σχολικής αποτυχίας δεν αποτελεί γονιδιακό κατάλοιπο, αλλά κοινωνική συνέπεια.


Έχουμε ανάγκη από εκπαιδευτικούς που θα ανεβάζουμε τον πήχη της μαθητικής διερώτησης.


Θα σεβόμαστε τα παιδιά ως ανθρώπινες οντότητες που έχουν απλώς νεότερη ηλικία, που θα κάνουμε όσο γίνεται λιγότερη χρήση της από καθέδρας μιζέριας, και θα γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο απωθητικό από το χάος μεταξύ λόγων και πράξεων.

Τίποτα δεν είναι πιο αποκρουστικό στα νεανικά μάτια από το χάσμα ανάμεσα στη διδακτική θεωρία και την προσωπική πρακτική. Εμείς που διδάσκουμε στους νέους ανθρώπους την ιστορία των αντιστάσεων, των εξεγέρσεων, της προσωπικής διερώτησης, της ατομικής και συλλογικής αξιοπρέπειας, της φυσικής αρμονίας, της μαθηματικής συνέπειας, δεν μπορούμε να το κάνουμε μέσα από μια προσωπική πρακτική που αναιρεί τη θεωρία.
Ούτε μέσα από ένα σύστημα τυποποιημένης διεκπεραίωσης που αρχίζει με το βαθμολόγιο της κωλότσεπης και τελειώνει στο ανιαρά προβλέψιμο, με πολλά ενδιάμεσα χασμουρητά.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο κωμικό από ένα δάσκαλο που κουβαλά τη θλιβερή μιζέρια της δημοσιοϋπαλληλικής καχεξίας, που ενστερνίζεται την αρχή του 'δε βαριέσαι', που μένει απαθής και αδιάφορος στα γεγονότα της εποχής του.

Η εποχή μας, με τον ευτελισμό της ανθρώπινης υπόστασης, τα παιδιά μας, με το ανταγωνιστικό, αγχωτικό σχολείο έχουν ανάγκη από το δάσκαλο που θα είναι παλλόμενη δύναμη. Που θα τα προσγειώνουμε στην πραγματικότητα, χωρίς να τους στερούμε το όνειρο. Που μέσα από την 'άλλη' τη δική μας 'διδακτέα ύλη' θα καταφέρνουμε να υποδεικνύουμε, με το λόγο και την πράξη μας, το σωστό, που είναι πάντα και σε όλες τις εποχές, το κοινωνικά αναγκαίο.


Μπροστά μας, συνάδελφοι μου, της σχολικής αίθουσας και της κιμωλίας, όχι της γραφειοκρατίας και της αργομισθίας, βρίσκεται η μεγάλη πρόκληση.


Ή θα αγωνιστούμε, με όλες μας τις δυνάμεις - το νου, την πένα, τη διδασκαλία και την ψυχή μας - για την εργασιακή μας αξιοπρέπεια και για το δικαίωμά των παιδιών στη ζωή και το όνειρο, και θα γίνουμε έτσι μέρος μιας νέας εκπαιδευτικής και κοινωνικής προσδοκίας


ή σύντομα θα καταντήσουμε ένα ακόμα θλιβερό έπιπλο της ασφυκτικής σχολικής αίθουσας, μπορεί και άλλο ένα αλλήθωρο στέλεχος της εκπαιδευτικής ερημιάς και τότε δεν θα αξίζει πια να λεγόμαστε δάσκαλοι.


Νίνα Γεωργιάδου

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Συγχαρητήρια για το κείμενο σας. Ελπίζω και άλλοι δάσκαλοι αλλά και γονείς να αρχίσουν να σκέπτονται αντίστοιχα, καθώς το μεγαλύτερο καλό που μπορούν να κάνουν για το μέλλον των παιδιών τους ειναι να τους μάθουν τα εργαλεία ώστε να το διαμορφώσουν μόνοι τους. Δίχως κριτική σκέψη για κατανόηση της πραγματικότητας και δημιουργική ελευθερία για διαμόρφωση της, οι μαθητές θα είναι χειραγωγησιμοι, αδύναμοι και παθητικοί στη ζωή τους και θα έχουν κάθε λόγο να κατηγορήσουν εκτος απ'τον εαυτό τους και το δάσκαλο τους γι'αυτό.