Τι κατάφεραν οι δάσκαλοι του Σικάγο

Στα μεσα του Σεπτέμβρη του 2012, οι δάσκαλοι του Σικάγο ξεκίνησαν μια απεργία διαρκείας, ο αντίκτυπος της οποίας θα ξεπερνούσε κατά πολύ τα όρια της πόλης, ακόμα και της χώρας. Ήταν μία από τις ελάχιστες φορές μετά από πολύ καιρό που ένας εργατικός αγώνας «στην καρδιά του κτήνους» κατάφερε να νικήσει.

Πα­ρα­κά­τω δη­μο­σιεύ­ου­με ένα άρθρο του Λη Σά­σταρ από την εφη­με­ρί­δα Socialist Worker στις ΗΠΑ, που πε­ρι­γρά­φει τα βα­σι­κά ση­μεία του αγώνα των δα­σκά­λων, τον αντί­κτυ­πο της νίκης τους και τα συ­μπε­ρά­σμα­τα που βγαί­νουν συ­νο­λι­κά για το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα.

φωτό: Οι απερ­γοί του CTU δια­δη­λώ­νουν μα­ζι­κά στο κέ­ντρο της πόλης, από τις πρώ­τες ημέ­ρες της απερ­γί­ας.
----------------------------------------------------------------------
Τι κα­τά­φε­ραν οι δά­σκα­λοι του Σι­κά­γο
Ήρθε η ώρα να κά­νου­με έναν απο­λο­γι­σμό για τη σπου­δαιό­τη­τα της επι­τυ­χί­ας των απερ­γών του Σι­κά­γο, που κα­τά­φε­ραν να απο­συρ­θούν οι "εκ­παι­δευ­τι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις" - όχι μόνο για τους δα­σκά­λους και τους άλ­λους ερ­γα­ζό­με­νους  που απα­σχο­λού­νται στο δη­μό­σιο, αλλά ευ­ρύ­τε­ρα για όλο το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα.
Αλλά προ­τού να μπού­με στον αντί­κτυ­πο για τις μελ­λο­ντι­κές μάχες, ας απο­λαύ­σου­με για λίγο ακόμη αυτή την ερ­γα­τι­κή νίκη σε μια από τις πιο σπου­δαί­ες ερ­γα­τι­κές μάχες, μετά από πολλά χρό­νια.
Κα­ταρ­χήν υπήρ­ξε αυτή η αξέ­χα­στη «Μέρα Πρώτη», όπου δε­κά­δες χι­λιά­δες μέλη του Σω­μα­τεί­ου Δα­σκά­λων του Σι­κά­γο (CTU) και οι υπο­στη­ρι­κτές τους συ­γκε­ντρώ­θη­καν στο κέ­ντρο της πόλης, στα­μα­τώ­ντας την κυ­κλο­φο­ρία γύρω από το Σχο­λι­κό Συμ­βού­λιο και το Δη­μαρ­χια­κό Μέ­γα­ρο, με έναν τέ­τοιο τρόπο που κά­ποιος το­πι­κός σχο­λια­στής ρα­διο­φώ­νου απο­κά­λε­σε: «μια πιο ηλι­κιω­μέ­νη και πιο ευ­γε­νι­κή εκ­δο­χή του κι­νή­μα­τος Occupy Chicago».
Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ούτε κι αυτή ήταν τόσο ευ­γε­νι­κή, αν τύ­χαι­νε να δια­βά­σει κά­ποιος τα πλα­κάτ και να ακού­σει τα συν­θή­μα­τα ενά­ντια στο Δή­μαρ­χο Ραμ Εμά­νου­ελ, ο οποί­ος άρ­χι­σε να στο­χο­ποιεί τους δά­σκα­λους πολ­λούς μήνες προ­τού ανα­λά­βει τα κα­θή­κο­ντά του.
Και μετά η «Μέρα Δεύ­τε­ρη» - ακόμη μια μέρα, ακόμη μια μα­ζι­κή δια­δή­λω­ση. Μετά την πι­κε­το­φο­ρία έξω από σχο­λεία σε κάθε γει­το­νιά της πόλης το πρωί, οι δά­σκα­λοι κα­τέ­κλυ­σαν ξανά το κέ­ντρο, αυτή τη φορά με­τα­τρέ­πο­ντας το επι­βλη­τι­κό Buckingham Fountain μπρο­στά στη λίμνη σε χώρο μιας υπαί­θριας ερ­γα­τι­κής δια­δή­λω­σης που θύ­μι­ζε το πνεύ­μα των διά­ση­μων ερ­γα­τι­κών αγώ­νων του Σι­κά­γο κατά το πα­ρελ­θόν.
Η επό­με­νη μέρα έφερε τρεις με­γά­λες δια­δη­λώ­σεις σχο­λεί­ων της δευ­τε­ρο­βάθ­μιας εκ­παί­δευ­σης στα Νότια και τα Δυ­τι­κά, σε πε­ριο­χές που κα­τοι­κού­νται ως επί το πλεί­στον από Αφρό-Αμε­ρι­κα­νούς και Ισπα­νό­φω­νους. Ο ζε­στός ήλιος του τέ­λους του κα­λο­και­ριού, δεν εμπό­δι­σε τους δά­σκα­λους ή τους κα­τοί­κους των γει­το­νιών να συ­νε­χί­σουν.
Και η έκ­πλη­ξη δεν πε­ριο­ρί­στη­κε σε αυτές μόνο τις με­γά­λες δια­δη­λώ­σεις. Οποιοσ­δή­πο­τε βρι­σκό­ταν κατά το μήκος της πο­ρεί­ας δεν γευό­ταν μόνο την εντυ­πω­σια­κή αλ­λη­λεγ­γύη που υπήρ­χε ανά­με­σα στους δά­σκα­λους, αλλά και τη στή­ρι­ξη του CTU από τους γο­νείς και όλη την κοι­νό­τη­τα. Όσους φο­ρού­σαν το κόκ­κι­νο μπλου­ζά­κι του CTU ή της «Κα­μπά­νιας Αλ­λη­λεγ­γύ­ης για τους Δα­σκά­λους του Σι­κά­γο» τους στα­μα­τού­σαν συ­νέ­χεια στο δρόμο και τους ευ­χα­ρι­στού­σαν, ενώ δέ­χο­νταν φι­λι­κά κορ­να­ρί­σμα­τα και χαι­ρε­τι­σμούς από διερ­χό­με­να αυ­το­κί­νη­τα.

Όσο πε­ρισ­σό­τε­ρη στή­ρι­ξη κέρ­δι­ζαν οι δά­σκα­λοι, τόσο απο­κα­λύ­πτο­νταν ο Ραμ Εμά­νου­ελ.
Ο άν­δρας που ήταν γνω­στός  λόγω της «δεν-παίρ­νου­με-αιχ­μα­λώ­τους» προ­σέγ­γι­σής του στην πο­λι­τι­κή, έκανε ότι κα­λύ­τε­ρο μπο­ρού­σε για να προ­κα­λέ­σει την αντί­δρα­ση των γο­νέ­ων μέσω συ­νε­ντεύ­ξε­ων τύπου, που συ­γκα­λού­νταν κατά τις αρ­χι­κές ημέ­ρες της απερ­γί­ας. Δεν δού­λε­ψε. Ιδρω­μέ­νος και πί­νο­ντας μο­νο­ρού­φι το νερό από ένα πλα­στι­κό μπου­κά­λι, τα προ­σβλη­τι­κά σχό­λια του Εμά­νου­ελ δεν μπό­ρε­σαν να κά­νουν τί­πο­τα άλλο παρά να προ­κα­λέ­σουν την ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρη στή­ρι­ξη της κοι­νής γνώ­μης για το CTU.
Όταν ο δή­μαρ­χος ανα­ζή­τη­σε δι­κα­στι­κή από­φα­ση προ­κει­μέ­νου να βάλει ένα τέλος στην απερ­γία, την ώρα που αυτή έμπαι­νε στη δεύ­τε­ρη εβδο­μά­δα, κά­ποιος δι­κα­στής ζύ­για­σε που φυσά ο πο­λι­τι­κός άνε­μος και απο­φά­σι­σε να μην δρά­σει εω­σό­του οι αντι­πρό­σω­ποι του CTU συ­να­ντη­θούν και συ­ζη­τή­σουν τη συμ­φω­νία.
Οι λε­πτο­μέ­ρειες της συμ­φω­νί­ας έχουν ανα­φερ­θεί πλή­ρως αλλού. Αξί­ζει όμως να ανα­φέ­ρου­με ότι επι­χει­ρη­μα­τι­κά έντυ­πα όπως το Wall StreetJournal είναι ξε­κά­θα­ρα για το ποιος κέρ­δι­σε τη μάχη: Το CTU και όχι ο Εμά­νου­ελ.
Σαν επι­κε­φα­λής του προ­σω­πι­κού  του Λευ­κού Οίκου για τον Μπα­ράκ Ομπά­μα, ο Εμά­νου­ελ βο­ή­θη­σε να επι­σπευ­σθεί η απο­ρύθ­μι­ση του σχο­λεί­ου, μέσα από το πρό­γραμ­μα «Αγώ­νας για την Κο­ρυ­φή» της κυ­βέρ­νη­σης Ομπά­μα. Από τη στιγ­μή που άρ­χι­σε την εκ­στρα­τεία του για να γίνει δή­μαρ­χος, ο Εμά­νου­ελ κα­τέ­στη­σε σαφές ότι είχε την πρό­θε­ση να λει­τουρ­γή­σει τα σχο­λεία του Σι­κά­γο με βάση το συ­γκε­κρι­μέ­νο μο­ντέ­λο - και οι δά­σκα­λοι έπρε­πε να υπο­κύ­ψουν σε αυτό.

Αλλά το CTU αρ­νή­θη­κε να υπα­κού­σει τον Ραμ. Το συν­δι­κά­το άρ­χι­σε να ορ­γα­νώ­νε­ται για αντι­πα­ρά­θε­ση πολύ προ­τού ξε­κι­νή­σουν οι δια­πραγ­μα­τεύ­σεις, πόσο μάλ­λον να έχουν τυ­πω­θεί πι­κέ­τες.
Όταν ο Εμά­νου­ελ και το διο­ρι­σμέ­νο του σχο­λι­κό συμ­βού­λιο στο­χο­ποί­η­σε 17 σχο­λεία για κλεί­σι­μο ή «με­τε­ξέ­λι­ξη» νω­ρί­τε­ρα τον ίδιο χρόνο, το CTU ενώ­θη­κε με γο­νείς και ακτι­βι­στές των κοι­νο­τή­των σε μια «από τα κάτω» κι­νη­το­ποί­η­ση προ­κει­μέ­νου να σώ­σουν τα σχο­λεία. Αυτό βο­ή­θη­σε στο να στα­θε­ρο­ποι­η­θούν οι σχέ­σεις με τις ομά­δες, ούτως ώστε να δώ­σουν την κρί­σι­μή τους στή­ρι­ξη κατά τη διάρ­κεια του αγώνα. Εντω­με­τα­ξύ η ηγε­σία του σω­μα­τεί­ου - που ήταν μέχρι πρό­τι­νος μια ομάδα αντι­πο­λί­τευ­σης βάσης που είχαν νι­κή­σει την παλιά φρου­ρά της συν­δι­κα­λι­στι­κής ηγε­σί­ας το 2010 - έκανε συ­στη­μα­τι­κά εκ­στρα­τεί­ες προ­κει­μέ­νου να εμπλα­κούν τα μέλη σε ολό­κλη­ρο το εκ­παι­δευ­τι­κό σύ­στη­μα.
Όλα αυτά απέ­δω­σαν με μια σύμ­βα­ση που κρα­τού­σε τη γραμ­μή ενά­ντια στις επι­θε­τι­κές διεκ­δι­κή­σεις του Εμά­νου­ελ. Αν και το CTUχρειά­στη­κε να κάνει έναν οδυ­νη­ρό συμ­βι­βα­σμό με μεί­ω­ση της απο­ζη­μί­ω­σης από­λυ­σης των δα­σκά­λων, ο δή­μαρ­χος απέ­τυ­χε να κάνει τη με­γά­λη ανα­τρο­πή στα θέ­μα­τα που ήταν τα πιο ση­μα­ντι­κά για αυτόν, όπως η πλη­ρω­μή με βάση το μπό­νους, πε­ρισ­σό­τε­ρη χρήση των μα­θη­τι­κών τεστ ως μέσο για την αξιο­λό­γη­ση των δα­σκά­λων καθώς και η fast track από­λυ­ση των δα­σκά­λων με χα­μη­λή αξιο­λό­γη­ση.
Ο Εμά­νου­ελ έπρε­πε επί­σης να συμ­φω­νή­σει ότι οι μισοί από τους νέους δα­σκά­λους που θα προ­σλαμ­βά­νο­νται οπου­δή­πο­τε στο εκ­παι­δευ­τι­κό σύ­στη­μα θα πρέ­πει να προ­έρ­χο­νται από μια δε­ξα­με­νή απο­λυ­μέ­νων μελών του CTU - κάτι στο οποίο είχε αντι­πα­ρα­τε­θεί ο ίδιος επα­νει­λημ­μέ­να και επί­μο­να. Επι­πλέ­ον, υπάρ­χουν τα ψιλά γράμ­μα­τα της σύμ­βα­σης που δί­νουν τη δύ­να­μη στο CTU σε ζη­τή­μα­τα κλει­διά, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου και ενός αντιαυ­ταρ­χι­κού όρου, ούτως ώστε να βοη­θή­σει τα μέλη να αντι­πα­ρα­τί­θε­νται σε διευ­θυ­ντές που κα­τα­χρώ­νται την εξου­σία τους.
Αυτά δεν ήταν μόνο με­γά­λες νίκες για το CTU, αλλά για τους δα­σκά­λους κάθε πε­ριο­χής που αντι­στέ­κο­νται σε υπα­να­χω­ρή­σεις των σω­μα­τεί­ων τους σε κρί­σι­μα ζη­τή­μα­τα.

Συ­μπε­ρά­σμα­τα
Τα μα­θή­μα­τα από την απερ­γία των δα­σκά­λων στο Σι­κά­γο έχουν εφαρ­μο­γή στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και πάνε πολύ πιο πέρα από μια πόλη και μια κα­τά­λη­ψη. Μια λίστα με τα κύρια είναι η εξής:

Αν πα­λέ­ψεις, μπο­ρείς να νι­κή­σεις. Στον πέμ­πτο χρόνο της οι­κο­νο­μι­κής ύφε­σης, οι συν­δι­κα­λι­στι­κές υπο­χω­ρή­σεις έχουν γίνει ρου­τί­να. Είτε τα αφε­ντι­κά είναι η κε­ντρι­κή ή οι το­πι­κές κυ­βερ­νή­σεις με τον σφι­χτό προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό, είτε είναι οι κερ­δο­φό­ρες εται­ρεί­ες, όπως η Caterpillar και η Verizon, οι ερ­γά­τες χτυ­πιού­νται με πά­γω­μα των μι­σθών, μειώ­σεις στις συ­ντά­ξεις και υψηλό υγειο­νο­μι­κό κό­στος.
Οι ερ­γά­τες του Σι­κά­γο μας έδει­ξαν έναν δια­φο­ρε­τι­κό δρόμο. Μια απερ­γία, βέ­βαια, δεν εξα­σφα­λί­ζει αυ­τό­μα­τα και τη νίκη. Για πα­ρά­δειγ­μα η Διε­θνής Ομο­σπον­δία των Μη­χα­νουρ­γών ητ­τή­θη­κε πρό­σφα­τα στην απερ­γία της Caterpillar που κρά­τη­σε έξι βδο­μά­δες. Αλλά το να μην αντι­στα­θείς, εξα­σφα­λί­ζει πε­ραι­τέ­ρω υπο­χώ­ρη­ση.
Τα μέλη του σω­μα­τεί­ου δεν αρκεί μόνο να κι­νη­το­ποι­η­θούν αλλά και να ορ­γα­νω­θούν.Τα τε­λευ­ταία εί­κο­σι χρό­νια, το «μο­ντέ­λο κι­νη­το­ποί­η­σης» των συν­δι­κά­των έχει γίνει το μο­ντέ­λο για τις προ­ο­δευ­τι­κές ερ­γα­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις. Η ορ­γά­νω­ση ογκω­δών δια­δη­λώ­σε­ων και το χτί­σι­μο συμ­μα­χιών με τις το­πι­κές κοι­νω­νί­ες και ομά­δες κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των, όλα αυτά απο­τε­λούν κοινή τα­κτι­κή πολ­λών συν­δι­κά­των.
Αλλά υπάρ­χει μια δια­φο­ρά ανά­με­σα στο να στέλ­νεις ολό­κλη­ρα λε­ω­φο­ρεία με ερ­γά­τες με ασορ­τί μπλου­ζά­κια στις δια­δη­λώ­σεις και στην συ­στη­μα­τι­κή προ­σπά­θεια να χτι­σθεί μια μα­ζι­κή ορ­γά­νω­ση μέσα και έξω από το χώρο δου­λειάς. Η εσω­τε­ρι­κή λει­τουρ­γία του CTUα­πο­σκο­πού­σε άμεσα στο να κα­τα­στή­σει το σω­μα­τείο μια υπό­λο­γη στις ανά­γκες των ερ­γα­ζο­μέ­νων και απο­τε­λε­σμα­τι­κή ορ­γά­νω­ση σε κάθε σχο­λι­κό συ­γκρό­τη­μα - και όταν ήρθε η ώρα του αγώνα, οι προ­σπά­θειες απέ­δω­σαν.
Η σύν­δε­ση συν­δι­κά­των και κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των είναι ου­σιώ­δης, ιδιαί­τε­ρα στο δη­μό­σιο τομέα. Από τα μέσα του 1990, τα κά­πο­τε απο­μο­νω­μέ­να σω­μα­τεία έγι­ναν πιο δε­κτι­κά στο να έρ­θουν σε επαφή με τις το­πι­κές και θρη­σκευ­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις και διά­φο­ρους κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες. Η στή­ρι­ξη σω­μα­τεί­ων στο κί­νη­μα Occupy Wall Street το 2011 απο­τέ­λε­σε ένα ακόμη κα­θο­ρι­στι­κό βήμα σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση.
Αλλά το CTU πήγε ακόμη πιο μα­κριά. Η ομάδα που έχει τον έλεγ­χο στη διοί­κη­ση του σω­μα­τεί­ου, η Ομάδα των Εκ­παι­δευ­τι­κών Βάσης (CORE), ανέ­λα­βε την μάχη ενά­ντια στο κλεί­σι­μο των σχο­λεί­ων αρ­κε­τά χρό­νια πριν κα­τα­κτή­σουν την ηγε­τι­κή θέση, και αυτή η προ­σπά­θεια συ­νε­χί­στη­κε και μετά. Αν και ο αγώ­νας στις αρχές της χρο­νιάς για να μπο­ρούν τα 17 σχο­λεία να συ­νε­χί­σουν να λει­τουρ­γούν απέ­τυ­χε, το σω­μα­τείο δέ­θη­κε ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο με τις το­πι­κές ομά­δες στις κοι­νό­τη­τες που ήταν αντί­θε­τες στο κλεί­σι­μο - και οι ορ­γα­νώ­σεις εκεί­νες στή­ρι­ξαν το CTU την κρί­σι­μη ώρα της σύμ­βα­σης. Επι­πλέ­ον - ση­μείο κρί­σι­μο - , το CTU δια­τύ­πω­σε με σα­φή­νεια την εναλ­λα­κτι­κή του πρό­τα­ση για την εκ­παί­δευ­ση στο Σι­κά­γο σε ένα έγ­γρα­φο με τον τίτλο «Τα Σχο­λεία που Αξί­ζουν στους Μα­θη­τές του Σι­κά­γο», όπου γι­νό­ταν λόγος για πλήρη χρη­μα­το­δό­τη­ση, τά­ξεις με λι­γό­τε­ρους μα­θη­τές και εμπλου­τι­σμέ­νη δι­δα­κτέα ύλη.
Τα το­πι­κά συν­δι­κά­τα δεν χρειά­ζε­ται να δέ­χο­νται τις υπο­χω­ρή­σεις που κά­νουν οι συν­δι­κα­λι­στές σε εθνι­κό επί­πε­δο. Με το να αντι­τα­χθούν στην πλη­ρω­μή βάσει μπό­νους και να υπε­ρα­σπι­σθούν τη στα­θε­ρή δου­λειά, το CTU πα­ρέ­μει­νε στα­θε­ρό, εκεί που η Αμε­ρι­κα­νι­κή Ομο­σπον­δία Δα­σκά­λων (AFT) υπο­χώ­ρη­σε.
Οι συ­νο­μι­λί­ες στο Σι­κά­γο ξε­κί­νη­σαν με δια­πραγ­μα­τευ­τές της σχο­λι­κής πε­ρι­φέ­ρειας προ­ω­θού­σαν την αντι­γρα­φή της συμ­φω­νί­ας συλ­λο­γι­κής δια­πραγ­μά­τευ­σης του Νιου Χέβεν στο Κο­νέ­κτι­κατ – της απο­κα­λού­με­νης και «ισχνής σύμ­βα­σης», που ξε­φορ­τώ­νε­ται τις κα­τα­κτή­σεις που κερ­δή­θη­καν με αγώ­νες δε­κα­ε­τιών. Η Πρό­ε­δρος της Ομο­σπον­δί­ας Ράντι Βέ­ην­γκαρ­τεν ενε­πλά­κη η ίδια προ­σω­πι­κά στη δια­πραγ­μά­τευ­ση στο Νιου Χέβεν, την οποία και απο­κά­λε­σε “μο­ντέ­λο ή πλαί­σιο”. Η CTU είπε όχι - και χρη­σι­μο­ποί­η­σε το όπλο της απερ­γί­ας για να προ­α­σπί­σει αυτή την θέση του.
Τα συν­δι­κά­τα του δη­μο­σί­ου τομέα δεν πρέ­πει να απο­δε­χθούν τις υπο­χω­ρή­σεις μόνο και μόνο επει­δή οι πο­λι­τι­κοί των Δη­μο­κρα­τι­κών τις απαι­τούν.Οι Δη­μο­κρα­τι­κοί Κυ­βερ­νή­τες Τζέρ­ρυ Μπρά­ουν της Κα­λι­φόρ­νιας και ο Άντριου Κουό­μο της Νέας Υόρ­κης έχουν απο­σπά­σει από τα συν­δι­κά­τα του δη­μο­σί­ου με­γά­λες υπο­χω­ρή­σεις στους μι­σθούς και τις πα­ρο­χές. Οι ηγέ­τες των συν­δι­κά­των συμ­φώ­νη­σαν, το­νί­ζο­ντας ότι είναι προ­τι­μό­τε­ρο να δε­χθούν κά­ποιες θυ­σί­ες από το να έχουν πάνω από το κε­φά­λι τους κά­ποιον σαν το Ρε­που­μπλι­κά­νο Κυ­βερ­νή­τη του Ουι­σκόν­σιν Σκοτ Γουό­κερ που προ­σπά­θη­σε να εξα­λεί­ψει εξ ολο­κλή­ρου τις συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις.
Το CTU δεν το δέ­χθη­κε - και με το να το κάνει αυτό ξε­σκέ­πα­σε το γε­γο­νός ότι οι Δη­μο­κρα­τι­κοί είναι αφο­σιω­μέ­νοι όσο και οι Ρε­πουμ­λι­κά­νοι στο να επι­τί­θε­νται στα σω­μα­τεία των δα­σκά­λων στο όνομα της “με­ταρ­ρύθ­μι­σης”.
Τα σω­μα­τεία του δη­μο­σί­ου μπο­ρούν να οδη­γή­σουν την υπό­λοι­πη ερ­γα­τι­κή τάξη στην κό­ντρα με τη λι­τό­τη­τα. Από τότε που ο Σκοτ Γουό­κερ πα­ρου­σί­α­σε το νο­μο­σχέ­διο τσα­κί­σμα­τος των συν­δι­κά­των σαν οι­κο­νο­μι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση, Δη­μο­κρα­τι­κοί και Ρε­που­μπλι­κά­νοι αξιω­μα­τού­χοι μαζί έχουν ισχυ­ρι­στεί ότι έπρε­πε να συ­μπιέ­σουν τα συν­δι­κά­τα για ωφε­λή­σουν τους φο­ρο­λο­γού­με­νους.
Η απερ­γία του CTU γύ­ρι­σε αυτόν τον ισχυ­ρι­σμό ανά­πο­δα, κερ­δί­ζο­ντας τη δη­μό­σια στή­ρι­ξη με το επι­χεί­ρη­μα ότι το πραγ­μα­τι­κό πρό­βλη­μα ήταν οι προ­τε­ραιό­τη­τες του Δήμου για πε­ρι­κο­πές στη φο­ρο­λο­γία των επι­χει­ρή­σε­ων, αντί να δο­θούν χρή­μα­τα για την εκ­παί­δευ­ση. Προ­κει­μέ­νου να αντι­στα­θούν στις σφο­δρές επι­θέ­σεις, τα συν­δι­κά­τα του δη­μό­σιου τομέα θα χρεια­στεί να ακο­λου­θή­σουν το πα­ρά­δειγ­μα του CTU και να το­νί­σουν ότι οι υπη­ρε­σί­ες που προ­σφέ­ρουν είναι ωφέ­λι­μες για όλη την ερ­γα­τι­κή τάξη.
Η δη­μο­κρα­τία στα συν­δι­κά­τα είναι απα­ραί­τη­τη για να οι­κο­δο­μη­θεί ένα μα­χό­με­νο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα. Όπως τα πε­ρισ­σό­τε­ρα σω­μα­τεία, το CTU επεν­δύ­ει τε­ρά­στια δύ­να­μη στον πρό­ε­δρό του. Αλλά η ομάδα του CORE που κα­θο­δη­γεί το σω­μα­τείο επε­ζή­τη­σε, από την αρχή, τη με­γι­στο­ποί­η­ση της δη­μο­κρα­τί­ας στο σω­μα­τείο. Η εκτε­λε­στι­κή επι­τρο­πή του σω­μα­τεί­ου, ένα σώ­μα-σφρα­γί­δα όταν οι συ­ντη­ρη­τι­κοί της πα­λιάς φρου­ράς είχαν τη διοί­κη­ση, έχει ζω­ντα­νέ­ψει. Οι συ­να­ντή­σεις του Οίκου των Αντι­προ­σώ­πων είναι δρα­στή­ρια φό­ρουμ δη­μό­σιας συ­ζή­τη­σης και δια­λό­γου για την πο­λι­τι­κή του συν­δι­κά­του.
Οι εκ­πρό­σω­ποι του CTU πήραν την από­φα­ση να επε­κτεί­νουν την απερ­γία τους για δεύ­τε­ρη εβδο­μά­δα, προ­κει­μέ­νου να έχουν το χρόνο για να συ­ζη­τή­σουν με τα μέλη του σε κάθε σχο­λείο τη συμ­φω­νία για μια προ­σω­ρι­νή σύμ­βα­ση. Για τις επό­με­νες δύο μέρες, εκ­πρό­σω­ποι πραγ­μα­το­ποί­η­σαν ανοι­χτές συ­να­ντή­σεις σε εκα­το­ντά­δες σχο­λεία, προ­κει­μέ­νου να συ­ζη­τή­σουν τα υπέρ και τα κατά της συμ­φω­νί­ας. Ήταν ένα μά­θη­μα συν­δι­κα­λι­στι­κής δη­μο­κρα­τί­ας που θα πρέ­πει να γίνει κτήμα ολό­κλη­ρου του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος.
Για να είναι απο­τε­λε­σμα­τι­κές, οι απερ­γί­ες πρέ­πει να πα­ρα­λύ­ουν τις ερ­γα­σί­ες και να ασκούν πίεση στα αφε­ντι­κά.Το CTU άφησε εμ­βρό­ντη­το τον Ραμ Εμά­νου­ελ εγκα­τα­λεί­πο­ντας την παλιά πρα­κτι­κή της εναλ­λα­γής της κα­θη­με­ρι­νής πι­κε­το­φο­ρί­ας με δί­ω­ρες βάρ­διες σε άδεια σχο­λι­κά κτή­ρια. Αντί­θε­τα, οι συ­νε­χό­με­νες μα­ζι­κές δια­δη­λώ­σεις του CTU ενί­σχυ­σαν το πνεύ­μα της αλ­λη­λεγ­γύ­ης στα μέλη και ατσά­λω­σε τη στή­ρι­ξη της κοι­νό­τη­τας.
Βέ­βαια, οι δά­σκα­λοι που απερ­γούν δεν αντι­με­τω­πί­ζουν την ίδια πι­θα­νό­τη­τα μό­νι­μης αντι­κα­τά­στα­σης και τις απει­λές από απερ­γο­σπά­στες μπρά­βους που αντι­με­τω­πί­ζουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι στα ερ­γο­στά­σια. Ωστό­σο, η απερ­γία του CTU μπο­ρεί να είναι ένα πα­ρά­δειγ­μα για τα σω­μα­τεία σε κάθε βιο­μη­χα­νία. Οι μα­ζι­κές πι­κε­το­φο­ρί­ες και η αλ­λη­λεγ­γύη μπο­ρούν να ασκούν πίεση στον ερ­γο­δό­τη - και όσο με­γα­λύ­τε­ρη είναι η αλ­λη­λεγ­γύη, τόσο μι­κρό­τε­ρο το ρίσκο για απερ­γο­σπα­στι­κές κι­νή­σεις ή δι­κα­στι­κές συ­νέ­πειες στον αγώνα.
Η λίστα των μα­θη­μά­των του CTU θα μπο­ρού­σε να συ­νε­χι­στεί. Αλλά για ένα ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα που διψά τόσο πολύ καιρό για επι­τυ­χία, αυτά είναι μια εξαι­ρε­τι­κή αρχή.